Sa nakaraan, napakaraming paglihis at kahit kawalang-katotohanan sa mga paraan ng pagdanas ng mga tao. Hindi nila talaga naiintindihan ang mga pamantayan ng mga kinakailangan ng Diyos, kaya maraming lugar kung saan ang mga karanasan ng mga tao ay napipilipit. Ang hinihingi ng Diyos sa tao ay para sa kanila na magawang maisabuhay ang wastong pagkatao. Halimbawa, ayos lang na sundin ang mga makabagong pinagkaugalian na may kaugnayan sa pagkain at pananamit, magsuot ng amerikana at kurbata, matuto ng kaunti tungkol sa makabagong sining, at sa kanilang libreng oras maaari silang magkaroon ng isang makasining at nakawiwiling buhay. Maaari silang kumuha ng mga larawan na hindi malilimutan, maaari silang magbasa at magkamit ng ilang kapaki-pakinabang na kaalaman at magkaroon ng isang medyo magandang kapaligiran para mabuhay. Ito ang lahat ng bagay na angkop sa buhay ng isang normal na pagkatao, ngunit itinuturing ang mga ito ng mga tao bilang mga bagay na kinamumuhian ng Diyos at pinipigilan nila ang kanilang mga sarili na gawin ang mga ito. Ang kanilang pagsasagawa ay sumunod lamang sa ilang patakaran, na umaakay sa isang buhay na kasimpangit ng pusali, ganap na walang kahulugan. Sa katunayan, hindi kailanman hiniling ng Diyos ang gayon sa tao. Inaasam ng lahat ng tao na bawasan ang kanilang sariling mga disposisyon, nananalangin nang walang tigil sa kanilang mga espiritu na maging mas malapit sa Diyos, ang kanilang mga pag-iisip ay palaging pinag-iisipang mabuti kung ano ang binabalak ng Diyos, ang kanilang mga mata ay palaging nagmamasid ng ganitong mga bagay at ganoong mga bagay, may malaking takot na ang kanilang kaugnayan sa Diyos ay mahihiwalay kahit paano. Ang lahat ng ito ay mga konklusyon ng mga tao sa kanilang sarili; ang mga ito ay ang mga patakarang itinakda ng mga tao para sa kanilang mga sarili. Kung hindi mo alam ang sarili mong kalikasan at diwa at hindi mo naiintindihan kung anong antas ang maaabot ng iyong sariling pagsasagawa, kung gayon wala kang magiging paraan para matiyak kung ano ba talaga ang mga pamantayan na kinakailangan ng Diyos sa tao, at ni hindi ka magkakaroon ng anumang tamang landas ng pagsasagawa. Dahil hindi mo kayang matuklasan ang eksaktong mga hinihingi ng Diyos sa tao, ang iyong isip ay palaging nababalisa at iniisip mo ang bawat posibleng paraan upang suriin ang mga intensyon ng Diyos at makapa kung paanong sa lupa ay maaari kang kumilos at liwanagan ng Banal na Espiritu. Bilang resulta, dumarating ka sa konklusyon ikaw ay nagbubuod ng isang kalipunan ng mga paraan ng pagsasagawa na pinaniniwalaan mong angkop. Wala kang ideya sa eksaktong hinihingi ng Diyos sa mga tao; isinasakatuparan mo lamang nang walang pag-iingat ang iyong sariling hanay ng mga pagsasagawa, hindi nag-aalala tungkol sa kalalabasan at lalong hindi nag-aalala tungkol sa kung naroon ang mga paglihis o mga pagkakamali. Sa ganitong paraan, ang iyong pagsasagawa ay likas na kulang sa kawastuhan at hindi maaaring magkaroon ng prinsipyo. Ang partikular na kulang ay ang katwiran at konsiyensya ng tao, gayundin ang pagpuri ng Diyos, at pakikipagtulungan ng Banal na Espiritu. Nagiging ganap itong masyadong madali na tahakin lamang ang iyong sariling landas. Ang ganitong uri ng pagsasagawa ay pagsunod lamang sa mga patakaran, o kusang kumukuha ng higit na pasanin upang higpitan ang iyong sarili, upang makontrol ang iyong sarili. Gayunman iyong iniisip na perpekto at tumpak na tumpak ang iyong pagsasagawa, nang hindi alam na ang nakararami sa iyong pagsasagawa ay isang hindi kailangang proseso o pagsunod. Marami ang nagsasagawa na kagaya nito sa loob ng maraming taon na wala talagang pagbabago sa kanilang mga disposisyon, walang bagong pagkaunawa, at walang bagong pagpasok. Hindi nila sinasadyang muling ginagawa ang mga dating pagkakamali at lumalabas nang husto ang kanilang likas na kalupitan, maging hanggang sa yugto na maraming beses silang gumagawa ng ilang di-makatwiran at di-makataong mga bagay, at ng ilang bagay na nagpapatigil sandali sa mga tao at nakakalito. Ang ganitong uri ba ng tao ay isang tao na nagkaroon na ng pagbabago sa disposisyon?
Ngayon, ang
paniniwala sa Diyos ay nakapasok na sa Kapanahunan ng Salita ng Diyos. Kung paghahambingin, ang mga tao ay bahagyang mas madalang manalangin kaysa noong una; ang mga salita ng Diyos ay maliwanag na ipinapabatid ang lahat ng aspeto ng
katotohanan at mga paraan ng pagsasagawa, kaya’t wala nang anumang pangangailagan sa mga tao na maghanap at mangapa ng kanilang daan. Ang buhay sa Kapanahuan ng Kaharian, naroon ang pangunguna ng mga salita ng Diyos, at ito ang isang buhay ng magagawang makakita dahil sinabi ng Diyos ang lahat ng bagay nang malinaw; ang tao ay hindi na nangangapa sa buhay. Tungkol sa mga aspeto ng pag-aasawa, mga makamundong gawain, buhay, pagkain, pananamit at masisilungan, mga pakikipag-ugnayan sa ibang mga tao, paano makakapaglingkod ang isang tao sa isang paraan na tumutugon sa
kalooban ng Diyos, paano tatalikdan ng isa ang laman, at iba pa, alin sa mga ito ang hindi pa nasabi sa inyo? Kailangan pa ba ninyong manalangin at maghanap? Hindi na talaga kailangan! Kung ginagawa mo pa rin ang mga bagay na ito, gumagawa ka lang ng isang bagay na mababaw. Ito ay kamangmangan at kahangalan; hindi na ito kinakailangan! Iyon lamang na masyadong kulang sa kakayahan at hindi kayang maunawaan ang mga salita ng Diyos ang nagpapatuloy na manalangin nang walang taros. Ang susi sa pagsasagawa ng katotohanan ay kung mayroon kang paninindigan o wala. Ang ilang tao ay iginigiit ang pagsunod sa kanilang makalaman na pagkahilig sa kanilang pagkilos, na nalalamang hindi ito umaayon sa katotohanan. Ito kung gayon ang humahadlang sa kanilang sariling pag-unlad sa buhay, at kahit na pagkatapos ng pananalangin at paghahanap nais pa rin nilang gawin ang mga bagay ayon sa laman. Hindi ba ito sadyang paggawa ng mga kasalanan? Kagaya ng mga nagnanasa sa mga kasiyahan ng laman at nangungunyapit sa salapi at pagkakatapos ay nananalangin sa Diyos na nagsasabing: “Diyos ko! Pahihintulutan Mo ba ako na mangunyapit sa mga kasiyahan ng laman at salapi? Ito ba ay kalooban Mo para sa akin na kumita ng salapi sa ganitong paraan?” Ito ba ay isang angkop na paraan para manalangin? Alam na alam nila na ang Diyos ay hindi nagagalak sa mga bagay na ito, kaya dapat nilang iwanan ang mga ito, ngunit ang mga bagay na ito na pinanghahawakan nila sa kanilang mga puso ay napagpasiyahan na, at ang kanilang pananalangin at paghahanap ay upang pilitin ang Diyos na hayaan silang kumilos ng ganoon. Sa kanilang mga puso, maaaring hinihingi nila na magsabi ng isang bagay ang Diyos upang patunayan ito—ang tawag dito ay pagka-mapanghimagsik. Mayroon din yaong mga nagdadala sa mga kapatid sa iglesia sa kanilang panig at nagtatayo ng kanilang sariling malayang mga kaharian. Lubos mong nalalaman na ang ganitong mga pagkilos ay lumalaban sa Diyos, ngunit kapag desidido kang gumawa ng isang bagay kagaya niyon na patuloy ka pa ring naghahanap at nananalangin sa Diyos nang walang takot. . Ikaw ay talagang walang kahihiyan at masyadong makapal ang mukha! Ang mga usapin tungkol sa pagtalikod sa mga makamundong bagay ay matagal nang sinabi noong una. Mayroong ilan na alam nang malinaw na kinasusuklaman ng Diyos ang mga bagay ng mundo, ngunit nananalangin ka pa rin, na sinasabing: “Oh Diyos! Nauunawaan ko na hindi Mo ako sinasang-ayunan tungkol sa mga makamundong bagay, ngunit ginagawa ko ito upang ang Iyong pangalan ay hindi mapahiya; ginagawa ko ito upang maaaring makita ng mga makamundong tao ang Iyong kaluwalhatian sa akin.” Anong uri ng
panalangin iyon? Mayroon ba kayong pang-unawa dito? Ito ay isang panalangin para pilitin, para puwersahin ang Diyos. Hindi ka ba nahihiya sa ganoong paraan ng pananalangin? Ito ay isang tao na sadyang nilalabanan ang Diyos, at ang ganitong uri ng panalangin ay ganap na isang problema na may kasamang mga motibo; ito ay tunay na pagpapahayag ng malasatanas na disposisyon. Ang mga salita ng Diyos ay malinaw na malinaw, lalo na yaong bumigkas patungkol sa Kanyang kalooban, Kanyang disposisyon, at kung paano Niya tinatrato ang lahat ng uri ng mga tao. Kung hindi mo nauunawaan ang katotohanan dapat kang higit na magbasa ng mga salita ng Diyos—mas mabuti ang mga resulta kaysa sa walang taros na pananalangin at paghahanap. Maraming paghahanap at mga panalangin na dapat mapalitan ng higit na pagbabasa ng mga salita ng Diyos at pagkakaroon ng pagbabahagi sa katotohanan. Sa mga karaniwang panahon, ang mga panalangin ay dapat nagninilay at kinikilala ang inyong sarili nang higit pa mula sa nilalaman ng mga salita ng Diyos. Ito ay mas kapaki-pakinabang para sa paglago sa buhay. Kung ikaw ngayon ay naghahanap sa pamamagitan ng pagtingin sa inyong mga mata sa langit, hindi ba iyon paniniwala pa rin sa isang malabong Diyos? Dati, nakita mo na ang mga resulta mula sa iyong paghahanap at pananalangin, at medyo naantig ng Banal na Espiritu ang iyong espiritu sapagkat noong panahong iyon ay ang Kapanahunan ng Biyaya. Hindi mo makikita ang Diyos kaya wala kang mapagpipilian kundi mangapa ka nang pasulong o maghanap sa gayong paraan. Ngayon ang Diyos ay dumating sa gitna ng tao, ang Salita ay nagpakita sa katawang-tao, at nakita mo na ang Diyos; kaya ang Banal na Espiritu ay hindi na gumagawa kagaya ng Kanyang ginawa noong una. Ang kapanahunan ay nagbago at gayundin ang paraan kung saan gumagawa ang Banal na Espiritu. Bagamat ang panalangin ay maaaring isagawa nang mas madalang kaysa noong una, sapagkat ang Diyos ay nasa lupa mayroon ng isang pagkakataon ang tao ngayon na ibigin ang Diyos. Napasok na ng sangkatauhan ang kapanahunan ng pag-ibig sa Diyos at maaari na silang maging mas malapit sa Diyos sa loob nila mismo: “Oh Diyos! Ikaw ay talagang napakabuti, at ako ay nakahandang ibigin Ka!” Kakaunti at simpleng mga salita lamang ay makapagbibigay ng tinig sa pag-ibig sa Diyos sa loob ng kanilang mga puso; ito lamang ay alang-alang sa pagpapalalim ng pag-ibig sa pagitan ng tao at ng Diyos. Kung minsan maaaring makita mo ang iyong sarili na naghahayag ng ilang pagka-mapanghimagsik, at nagsasabi: “Oh Diyos! Bakit masyado akong tiwali?” Gusto mo talagang sampalin ang iyong sarili, at tumulo ang mga luha sa iyong mga mata. Sa panahong iyon, mayroon kang mga damdamin ng pagsisisi at pagdadalamhati sa iyong puso, ngunit wala kang paraan upang ipahayag ito. Ito ang kasalukuyang gawain ng Banal na Espiritu, ngunit yaong lamang mga naghahangad ng buhay ang makatatamo nito. Bagaman hindi ka nananalangin ng mga salita, nararamdaman mo sa iyong puso na ang Diyos ay mayroong dakilang pag-ibig para sa iyo at mayroon kang isang natatanging uri ng damdamin na palagi mong nararamdaman, na ang
pag-ibig ng Diyos ay kasinglalim ng karagatan; ngunit wala kang paraan upang ipahayag itong kalagayan sa tamang mga salita. Ito ay isang kalagayan na madalas bumabangon sa loob ng espiritu. Ang ganitong uri ng panalangin at pagbabahagi sa loob ng iyong puso upang mas mapalapit sa Diyos ay normal.
Bagamat ang buhay ng pangangapa nang pasulong at paghahanap ay isang bagay ng nakaraan, ito ay hindi upang sabihin na hindi na dapat manalangin ang mga tao, ni ito ay na hindi na kailangan ng mga tao na maghintay para sa kalooban ng Diyos na ibunyag ang sarili nito bago magpatuloy sa gawain; ang mga ito ay mga hindi pagkaintindi lamang ng tao. Ang Diyos ay dumating sa mga tao upang mamuhay kasama nila, maging kanilang liwanag, kanilang buhay, at kanilang daan: Ito ay isang katotohanan. Mangyari pa, sa pagdating ng Diyos sa lupa tiyak na dadalhin Niya ang sangkatauhan sa isang praktikal na landas na angkop sa kanilang mga tayog at buhay para kanilang matamasa—hindi Siya dumating upang basagin ang lahat ng paraan ng pagsasagawa ng tao. Ang tao ay hindi na nabubuhay sa pangangapa sa kanilang daan nang pasulong at paghahanap sapagkat ito ay pinalitan na sa pagdating ng Diyos sa lupa upang gumawa at upang sabihin ang Kanyang mga salita. Siya ay dumating upang palayain ang tao mula sa nakakubling madilim na buhay at tulutan silang magkaroon ng isang buhay ng liwanag. Ang kasalukuyang gawain ay upang makita nang malinaw ang mga bagay, magsalita nang malinaw, sabihin sa tao ang mga bagay nang tuwiran at ipaliwanag ang mga bagay nang malinaw, nang upang maisagawa ng mga tao ang mga bagay na ito, kagaya lamang nang pangunahan ng Diyos na si Jehova ang mga tao sa Israel, sinasabi sa kanila kung paano maghandog ng mga sakripisyo at kung paano itayo ang templo. Kaya hindi na ninyo kailangang isabuhay ang isang buhay ng paghahanap gaya ng inyong ginawa pagkatapos umalis ng Panginoong Jesus. Kailangan pa ba ninyong mangapa sa inyong daan para sa hinaharap na gawain ng pagpapalaganap ng
ebanghelyo? Kailangan pa ba ninyong mangapa sa inyong daan para malaman ninyo kung paano kayo dapat mabuhay? Kailangan pa ba ninyong mangapa sa inyong daan para malaman ninyo kung paano dapat gampanan ang inyong sariling mga tungkulin? Kailangan pa ba ninyong ipatirapa ang inyong mga sarili sa lupa at humayong maghanap para malaman ninyo kung paano kayo dapat sumaksi? Kailangan pa ba ninyong mag-ayuno at manalangin upang malaman kung paano kayo dapat magdamit o mabuhay? Kailangan pa ba ninyong magtiyaga sa inyong mga panalangin sa Diyos upang malaman kung paano ninyo dapat tanggapin ang pagiging nalupig ng Diyos? Kailangan pa bang manalangin kayo nang walang tigil, araw at gabi, upang malaman kung paano kayo dapat sumunod sa Diyos? Marami sa gitna ninyo ang nagsasabi na hindi sila nakapagsasagawa; iyon ay, dahil hindi ninyo naiintindihan. Hindi talaga nagbibigay-pansin ang mga tao sa gawain ng Diyos sa kasalukuyan! Marami sa mga salitang matagal na panahon Ko nang nasabi, hindi lamang ninyo binibigyang-pansin sa malayuan ang pagbabasa ng mga ito, kaya hindi nakapagtataka na hindi ninyo alam kung paano isasagawa. Mangyari pa, sa kasalukuyang kapanahunan inaantig pa rin ng Banal na Espiritu ang mga tao upang tulutan silang makadama ng kasiyahan, at Siya ay namumuhay kasama ng tao. Ang mga ito ay ilan lamang sa natatangi, nakasisiyang mga damdamin na madalas mangyari sa iyong buhay. Paminsan-minsan dumarating ang isang araw na kung saan ay nadadama mo na ang Diyos ay talagang kaibig-ibig at wala kang magagawa kundi manalangin sa Kanya: “Oh Diyos! Napakaganda ng Iyong pag-ibig at ang Iyong larawan ay napakadakila. Nais kong ibigin Ka nang mas malalim. Nais kong ilaan ang lahat ng aking sarili upang gugulin ko ang aking buong buhay. Hangga’t ito ay para sa Iyong kapakanan, inaasam ko na ilaan ang lahat sa Iyo, para lamang maaaring mahalin Ka….” Ito ay isang damdamin ng kasiyahan na ibinigay sa iyo ng Banal na Espiritu. Hindi ito kaliwanagan, ni ito ay pagpapalinaw; ito ay isang pagpapakilos. Ang mga karanasang kapareho nito ay mangyayari paminsan-minsan. Kung minsan kapag papunta ka sa iyong gawain, mananalangin ka at mapapalapit sa Diyos, na madadala ka sa puntong ang iyong mga luha ay babasain ang iyong mukha, at hindi mo makokontrol ang iyong sarili, mababalisa ka na maghanap ng angkop na mga kapaligiran kung saan mo maihahayag ang lahat ng alab sa loob ng iyong puso …. Paminsan-minsan kapag ikaw ay nasa isang pampublikong lugar, madadama mo na masyado kang nasisiyahan sa pag-ibig ng Diyos, na ang iyong kapalaran ay karaniwan lamang, at higit pa na ikaw ay nabubuhay ng iyong buhay na mas may kahulugan kaysa sa kaninuman. Lubos mong malalaman na itinataas ka ng Diyos, na ito ang dakilang pag-ibig ng Diyos para sa iyo. Sa kaibuturan ng iyong puso madadama mo na mayroong isang uri ng pag-ibig sa Diyos na hindi mabigkas at di-maarok ng tao, na parang alam mo ito ngunit walang paraan para ilarawan ito, palagi kang bibigyan ng palaisipan ngunit iiwan kang hindi ito maipahayag nang lubos. Sa mga panahong kagaya nito, makakalimutan mo pa kung nasaan ka, at makapagsasalita ka: “Oh Diyos! Napakahirap Mo para sa tao na maintindihan, at Ikaw ay kaibig-ibig!” Kung minsan maaari ka pang lumahok sa ilang kakaiba, kataka-takang mga pagkilos na sa tingin ng iba ay hindi maipaliliwanag. Ang mga ito ay lahat ng bagay na maaaring mangyari nang madalas. Sa inyong mga karanasan, napakaraming parehong mga buhay, at ang lahat ng ito ay ang mga buhay na ibinigay sa iyo ng Banal na Espritu sa araw na ito, at ang mga buhay na dapat mo ngayong isabuhay. Ito ay hindi upang pigilan ka mula sa pagsasabuhay ng buhay, ngunit sa halip ang paraan ng iyong pagsasabuhay ay binago. Ito ay isang damdamin na hindi maaaring ipaliwanag o maipahahayag. Ito rin ang tunay na damdamin ng tao at higit sa lahat ito ang gawain ng Banal na Espiritu. Maaaring maunawaan mo ito sa iyong puso, ngunit wala ka talagang paraan na ipahayag ito nang malinaw sa sinuman. Hindi ito dahil sa ikaw ay mabagal magsalita o na ikaw ay nauutal, ngunit dahil ito ay isang uri ng damdamin na hindi kayang maipaliwanag sa mga salita. Hinahayaan kang matamasa ang mga bagay na ito sa kasalukuyan, at ito ang buhay na dapat mong isabuhay. Mangyari pa, ang iyong isa pang buhay ay hindi hungkag; ang uri ng pagpukaw lamang na ito ay nagiging isang uri ng kagalakan sa iyong buhay na gagawin kang palaging nagnanais tamasahin ang gayong mga pagpukaw ng Banal na Espiritu. Ngunit dapat mong malaman na ang maantig sa ganitong paraan ay hindi upang maaari kang ilipat sa laman at mapunta sa ikatlong langit, o makapaglakbay ka sa buong mundo. Sa halip ito ay upang maaaring madama at matikman mo ang pag-ibig sa Diyos na iyong tinatamasa sa araw na ito, maranasan ang kabuluhan ng gawain ng Diyos sa araw na ito, at sariwain ang pagmamalasakit ng Diyos at pangangalaga. Ang lahat ng bagay na ito ay upang magkaroon ka ng isang mas dakilang kaalaman ng gawain na ginagawa ng Diyos sa kasalukuyan—ito ang layunin ng Diyos sa paggawa ng gawaing ito.
Ang buhay ng paghahanap at pangangapa ng isa sa daan ay kapag ang Diyos ay hindi pa nagkatawang-tao. Sa panahong iyon hindi makikita ng mga tao ang Diyos at kaya wala silang pagpipilian kundi ang maghanap at kapain ang kanilang daan. Sa kasalukuyan nakita mo na ang Diyos at sinasabi Niya sa iyo nang tuwiran kung paano ka dapat magsagawa; ito ang dahilan kung bakit hindi mo na kailangang mangapa sa iyong daan o maghanap. Ang landas na pinangunahan Niya ay ang daan ng katotohanan, at ang mga bagay na Kanyang sinasabi sa tao at na ang tinatanggap ng tao ay buhay at katotohanan. Nasa iyo ang daan, ang buhay at ang katotohanan, kaya bakit pa kailangang maghanap kahit saan? Ang dalawang yugto ng gawain ay hindi gagawin ng Banal na Espiritu nang sabay. Kung, kapag matapos Kong sabihin ang Aking salita, ang mga tao ay hindi kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos nang mabuti at hinahangad nang wasto ang katotohanan, naroon pa rin sila sa Kapanahunan ng Biyaya gaya ng isang bulag na naghahanap ng kanilang daan, palaging nananalangin at naghahanap, hindi ba iyon mangangahulugan na ang yugtong ito ng Aking gawain ng mga salita ay ginagawa nang walang kabuluhan? Bagamat maaaring matapos Kong sabihin ang Aking salita, hindi pa rin lubos na naiintindihan ng mga tao, at ito ay dahil sila ay nagkukulang sa kakayahan. Ang suliraning ito ay maaaring malutas sa pamamagitan ng buhay sa iglesia at sa pamamagitan ng pagbabahagi sa isa’t isa. Noong una, sa Kapanahunan ng Biyaya, bagamat ang Diyos ay nagkatawang-tao, hindi Niya ginawa ang gawain ng mga salita, na kung saan gumawa sa gayong paraan ang Banal na Espiritu sa panahong iyon upang mapanatili ang gawain. Sa panahong iyon ang Banal na Espiritu ang pangunahing gumawa ng gawain, ngunit ngayon ang nagkatawang-taong Diyos Mismo yaong gumagawa nito, na pumalit sa gawain ng Banal na Espiritu. Noong una, hangga’t madalas na nanalangin ang mga tao nararanasan nila ang kapayapaan at kagalakan; mayroong pagsisisi gayundin ng disiplina. Lahat ng ito ay tumutukoy sa gawain ng Banal na Espiritu. Ngayon ang mga kalagayang ito ay kaunti at magkakalayo. Ang Banal na Espiritu ay maaari lamang gumawa ng isang uri ng gawain sa anumang isang kapanahunan. Kung ginawa Niya ang dalawang uri ng gawain nang magkasabay, na ginagawa ng katawang=tao ang isang uri at ginagawa ng Banal na Espiritu ang isa pang uri sa mga tao, at kung ang sinasabi ng katawang-tao ay hindi ibinilang at kung ano ang ginawa ng Espiritu ay ibinilang, kung gayon si Cristo ay hindi magkakaroon ng anumang katotohanan, daan o buhay na sasabihin pa. Ito ay magiging pagsalungat sa sarili, at magiging isang pagkakamali sa mismong pinagmulan nito.
Napakaraming paglihis at mga mali sa nakaraang mga karanasan ng mga tao. Mayroong ilang bagay na dati nang nilalayong mataglay ng mga taong may wastong pagkatao, o ginagawa, o mayroong mga pagkakamali na mahirap iwasan sa buhay ng tao, at kapag hindi mahusay ang pamamahala ng mga bagay na ito, inilalagay nila ang pananagutan para rito sa Diyos. Mayroong isang kapatid na babae na nagkaroon ng mga panauhin sa kanyang tahanan. Ang kanyang pinainit na tinapay ay hindi napainit nang tama, kaya inisip niyang: “Marahil ito ay disiplina ng Diyos. Ang Diyos ay muling nakikitungo sa aking pusong palalo, ang aking kapalaluan ay talagang masyadong matindi.” Sa totoo lang, kung ang tatanungin ay ang normal na paraan ng pag-iisip ng tao, kapag dumarating ang iyong mga panauhin ay natutuwa ka at nagmamadali, walang kaayusan sa lahat ng iyong ginagawa: kung hindi nasusunog ang kanin, ang iyong mga ulam naman ay masyadong maalat. Nagmumula ito sa masyadong pagtatrabaho, ngunit nauuwi ang mga tao sa paglalagay nito sa “disiplina ng Diyos.” Ang totoo, ito ay tumutukoy lahat sa mga pagkakamali sa buhay ng tao. Hindi mo rin ba masasagupa nang madalas ang ganitong uri ng bagay kung hindi ka naniwala sa Diyos? Maraming bagay ang tumutukoy sa mga pagkukulang ng mga tao, sa kanilang pagkakamali; ngunit ang mga ito ay hindi ginagawa ng Banal na Espiritu at walang kinalaman ang mga ito sa Diyos. Kagaya lamang kapag nakakagat mo ang iyong labi habang kumakain—maaari ba iyong disiplina ng Diyos? Ang disiplina ng Diyos ay mayroong mga prinsipyo at karaniwang nakikita kapag sinasadya mong gumawa ng pagkakasala. Tanging kapag gumagawa ka ng mga bagay na kinapapalooban ng pangalan ng Diyos o may kinalaman sa Kanyang patotoo o gawain na didisiplinahin ka Niya. Sapat ang naiintindihan ng mga tao sa katotohanan ngayon upang magkaroon ng panloob na kaalaman sa mga bagay na kanilang ginagawa. Halimbawa: Maaari bang wala kang posibleng mararamdaman kung nilustay mo ang salapi ng iglesia o ginugol ito nang basta-basta na lamang? Makadarama ka ng isang bagay kapag ginagawa iyon. Hindi posible na gumawa ng isang bagay at sa gayon ay magsisimulang makadama lamang ng isang bagay pagkaraang matapos ito. Malinaw ka sa iyong puso sa mga bagay na iyong ginagawa na laban sa iyong konsensya. Bagamat maaari nilang malaman nang malinaw kung paano isasagawa ang katotohanan, yamang ang bawat isa ay may sariling mga kagustuhan, binibigyang-lugod na lamang nila ang kanilang mga sarili, kaya pagkatapos nilang gumawa ng isang bagay ay wala silang malinaw na damdamin ng pagsisisi o disiplina. Sadya silang gumagawa ng pagkakasala, kaya hindi sila didisiplinahin ng Diyos; sa pagdating ng panahon ng matuwid na paghatol, ang pagpaparusa ng Diyos ay ipagkakaloob sa bawat isa alinsunod sa kanilang mga pagkilos. Mayroon sa kasalukuyan ang ilang tao sa iglesia na lumulustay ng salapi, ang ilan na hindi nagpapanatili ng malinaw na hangganan sa pagitan ng mga lalaki at mga babae, at ang ilan na humahatol, sumasalungat at nagtatangka na gibain nang lihim ang gawain ng Diyos. Bakit ang lahat ay hindi pa maayos sa kanila? Kapag gumagawa ng mga bagay ay mayroon silang kaalaman at pagsisisi sa kanilang mga puso at dahil dito kung minsan ay nagdadanas ng pagkastigo at pagpipino. Ang mga tao ay talaga lamang masyadong walang kahihiyan! Kagaya lang kapag ang mga tao ay nakagagawa ng imoral—nalalaman nila kung ano ang kanilang ginagawa sa panahong iyon, ngunit ang kanilang kahalayan ay masyadong malala at hindi nila maaaring makontrol ang kanilang mga sarili. Kahit na disiplinahin sila ng Banal na Espiritu, ito ay magiging walang kabuluhan, kaya ang Banal na Espiritu ay hindi na magdidisiplina. Kung hindi sila dinidisiplina ng Banal na Espiritu noon, kung walang pagsisisi at walang nangyayari sa kanilang laman, anong pagsisisi pa ang maaaring mayroon pagkatapos? Tapos na ang ginawa—anong pang disiplina ang maaaring mayroon dito? Pinatutunayan lamang nito na sila ay masyadong walang kahihiyan at nagkukulang sa pagkatao, nararapat sa mga sumpa at kaparusahan! Ang Banal na Espiritu ay hindi gumagawa nang hindi kinakailangan. Kung nalalaman mo ang katotohanan nang maigi ngunit hindi isinasagawa ito, kung may kakayahan kang gumawa ng kahit anuman, kung gayon ang maaari mo lamang mahintay ay ang pagdating ng araw kapag ikaw ay parurusahan kasama ng masama. Ito ang pinakamainam na katapusan para sa iyo! Ngayon paulit-ulit Ko nang ipinangangaral ang tungkol sa budhi, kung saan ito ang pinakamababang pamantayan. Kung walang budhi ang mga tao, hindi rin sila magkakaroon ng disiplina ng Banal na Espiritu, at magagawa nila ang anumang kanilang maibigan. Hindi sila pinapansin ng Diyos. Kung ang isang tao ay talagang mayroong budhi at katwiran, malalaman nila ito kapag gumagawa sila ng isang bagay na mali. Hindi sila mapapakali sa sandaling nakaramdam sila nga kaunting pagsisisi sa kanilang konsensya; sasailalim sila sa isang panloob na digmaan at sa bandang huli tatalikdan nila ang laman. Hindi ito aabot sa punto na walang ginagawang anumang bagay na lumalaban sa Diyos na masyadong malubha. Hindi alintana kung dinidisiplina at kinakastigo ng Banal na Espiritu, ang mga tao ay magkakaroon lahat ng ilang pakiramdam kapag sila ay gumagawa ng isang bagay na mali.[a] Samakatuwid, naiintindihan na ngayon ng mga tao ang lahat ng uri ng mga katotohanan at kung hindi nila isasagawa ang mga ito kung gayon iyon ay isang usaping pantao. Hindi Ako tumutugon sa mga taong kagaya nito sa anupaman, ni hindi panghahawakan ang anumang pag-asa para sa kanila. Gawin mo kung ano ang iyong maibigan!
Kapag nagkakatipon ang ilang tao, inilalagay nila ang salita ng Diyos sa isang tabi, palaging pinag-uusapan ang tungkol sa kung ano ang kagaya ng ganitong tao o ganoong tao. Sabihin pang mas maganda na kaunti lang ang nauunawaan, dahil saan ka man magpupunta hindi ka madaling malilinlang, ni hindi ka madaling madadaya o maloloko; ito ay isa ring aspeto na dapat taglayin ng mga tao. Ngunit hindi mo kailangang magtuon lamang sa aspetong ito. Tumutukoy ito sa mga bagay na negatibong aspeto, at hindi ka maaaring palaging nanatiling nakatuon ang mga mata sa ibang mga tao. Ang iyong kaalaman sa kung paano gumagawa ang Banal na Espiritu ay napakakaunti sa ngayon, ang iyong paniniwala sa Diyos ay napakababaw, at nagtataglay ka nang masyadong kakaunting mga bagay na positibo. Ang Isa na pinaniniwalaan mo ay ang Diyos, ang Isa na kailangan mong maintindihan ay ang Diyos, hindi si Satanas. Kung makikilala mo lamang kung paano gumagawa si Satanas at lahat ng paraan kung paano gumagawa ang masasamang espiritu, ngunit walang kaalaman ukol sa Diyos sa anupaman, anong kabuluhan ang magiging taglay nito? Hindi ba ang Diyos ang pinaniniwalaan mo sa kasalukuyan? Bakit hindi nakasama sa iyong kaalaman ang mga positibong bagay na ito? Hindi mo lamang binibigyang-pansin ang positibong aspeto ng pagpasok, ni mayroon kang pang-unawa rito, kaya ano ba talaga ang gusto mong makamit sa iyong pananampalataya? Hindi mo ba alam kung paano ka dapat maghangad? Ikaw ay mayroong masyadong maraming “aklat-aralin” ng mga bagay na negatibo ngunit wala kang natatandaan sa positibong aspeto ng pagpasok, kaya paano kailanman maaaring umunlad ang iyong tayog? Anong mga inaasahan para sa pag-unlad sa hinaharap ang tataglayin ng isang tao na walang alam sabihin kundi ang pakikipaglaban kay Satanas? Hindi ba masyadong makaluma ang iyong pagpasok? Sa ganitong paraan ay anong mga bagay ang makakamit mo mula sa kasalukuyang gawain? Ang susi ngayon ay para maintindihan mo kung ano ang nais gawin ng Diyos ngayon, kung paano dapat makipagtulungan ang tao, kung paano nila dapat ibigin ang Diyos, kung paano nila dapat unawain ang gawain ng Banal na Espiritu, kung paano sila dapat pumasok sa lahat ng salita na sinasabi ng Diyos sa kasalukuyan, kung paano sila dapat kumain at uminom, maranasan, at unawain ang mga ito, kung paano nila dapat mapalugod ang kalooban ng Diyos, lubusang malupig ng Diyos at magpasakop sa harap ng Diyos …. Dapat kang magtuon sa mga bagay na ito at ito ang mga bagay na dapat pasukin ngayon. Naiintindihan mo ba? Anong halaga kung magtutuon lamang sa pagkaunawa ng mga tao? Maaari mong maunawaan si Satanas dito, maunawaan ang masasamang espiritu doon—maaari kang magkaroon ng isang ganap na pagkaunawa sa masasamang espiritu, ngunit kung hindi mo magagawang magsalita ng anuman tungkol sa gawain ng Diyos, maaari bang ang ganoong pagkilos ay maging kahalili ng pagkaunawa sa Diyos? Akin nang ibinahagi noong nakaraan ang tungkol sa mga pagpapahayag ng gawain ng masasamang espiritu, ngunit hindi pa ito ang karamihan dito. Mangyari pang ang mga tao ay dapat magkaroon din ng kaunting pagkaunawa at ito ang isang aspeto na dapat taglayin ng mga naglilingkod sa Diyos nang upang makaiwas sa paggawa ng mga hangal na bagay at pag-abala sa gawain ng Diyos. Gayunman, nananatili pa rin na ang pinakamahalagang bagay ay ang pagkakaroon ng kaalaman sa gawain ng Diyos at pagkaunawa sa kalooban ng Diyos. Anong kaalaman sa yugtong ito ng gawain ng Diyos ang nasa loob mo? Makakapagsalita ka ba tungkol sa kung ano ang ginagawa ng Diyos, kung ano ang kalooban ng Diyos, kung ano ang iyong sariling mga pagkukulang at kung ano ang dapat mong isangkap sa iyong sarili? Masasabi mo ba kung ano ang iyong pinakabagong pagpasok? Dapat mong magawang anihin ang bunga at makamit ang pagkaunawa sa iyong mga bagong pagpasok. Huwag kang magkunwaring nalilito; kailangan mong gumawa ng mas maraming pagsisikap sa iyong bagong mga pagpasok upang laliman ang iyong sariling karanasan at kaalaman, at higit pang dapat matamo ang pang-unawa sa bagong mga pagpasok at ang pinakatamang paraan ng pagdanas. Dapat ka ring magkaroon ng pagkilala sa iyong nakaraang makalumang lihis na mga pagsasagawa mula sa bagong gawain at pagpasok na ito, at hanapin kung paano itakwil ang iyong lipas na at lihis na mga paraan ng mga pagsasagawa upang makapasok sa bagong mga karanasan. Ito ang mga bagay na kailangan na kailangan mong maintindihan at mapasok. Kailangan mong maintindihan ang mga pagkakaiba at mga kaugnayan sa pagitan ng luma at bagong mga pagpasok. Kung wala kang pagkaunawa sa mga bagay na ito, kung gayon hindi ka magkakaroon ng pag-asang sumulong, sapagkat hindi ka makasasabay sa gawain ng Banal na Espiritu. Dapat makaya mong gamitin ang wastong pagkain at pag-inom ng salita ng Diyos at wastong pagbabahagi upang mabago ang iyong nakaraan at lipas nang mga paraan ng pagsasagawa at ang iyong lumang tradisyon ng mga pagkaunawa nang upang maaaring makapasok ka sa bagong pagsasagawa, at makapasok sa bagong gawain ng Diyos. Ito ang mga bagay na kailangan mong makamtan. Hindi Ko lang hinihingi sa iyo ngayon na alamin kung ikaw ay Tweedledum o Tweedledee; hindi ito ang layunin. Sa halip hinihingi Ko sa iyo na seryosohin ang iyong pagsasagawa ng katotohanan at ang iyong pagkaunawa ng pagpasok sa buhay. Ang makilala ang iyong sarili ay hindi kumakatawan sa iyong tunay na tayog. Kung mararanasan mo ang gawain ng Diyos, magkakaroon ng karanasan at pag-unawa ng mga katotohanan sa mga salita ng Diyos, at makakayang makilala ang iyong nakaraang pansariling mga pagkaunawa at mga kamalian, kung gayon ito ang iyong tunay na tayog at isang bagay na dapat matamo ng bawat isa sa gitna ninyo.
Maraming bagay kung saan hindi ninyo talaga alam kung paano magsagawa, at alam ninyo nang mas kaunti kung paano gumagawa ang Banal na Espiritu. Kung minsan gumagawa ka ng isang bagay na malinaw na pagiging hindi masunurin sa Banal na Espiritu. Mayroon ka na ng isang pagkaunawa sa prinsipyo ng bagay sa pamamagitan ng pagkain at pag-inom ng mga salita ng Diyos, kaya mayroon ka ng isang panloob na pakiramdam ng pagsisisi at nababalisa; sabihin pang ito ay isang damdamin na mararamdaman lamang ng isa sa batayan ng pagkilala sa ilang katotohanan. Kung ang mga tao ay hindi makikipagtulungan o magsasagawa alinsunod sa salita ng Diyos sa kasalukuyan, iyon ay humahadlang sa gawain ng Banal na Espiritu at hindi nila kailangang makadama ng kakutyaan sa loob. Naiintindihan mo ang prinsipyo ng aspetong ito ngunit hindi ka nagsasagawa ayon dito, kaya nagbabata ka ng isang damdamin ng kadustahan sa loob. Kung hindi mo naiintindihan ang prinsipyong ito, kung hindi mo talaga alam ang aspetong ito ng katotohanan, kung gayon hindi mo kakailanganing makadama ng isang diwa ng kadustahan sa bagay na ito; ang paninisi ng Banal na Espiritu ay nasa konteksto. Iniisip mo ang gayon sapagkat hindi ka pa nananalangin, hindi ka pa nakikipagtulungan sa gawain ng Banal na Espiritu, inantala mo ang gawain. Sa totoo lang hindi ito maaaring maantala. Ang Banal na Espiritu ay kikilos sa isa pang tao; hindi pinipigilan ng kahit sino ang gawain ng Banal na Espiritu. Nararamdaman mo na nabigo mo ang Diyos, at ito ang isang damdamin na dapat mong taglayin sa iyong konsensya; kung makakamit mo ang katotohanan o hindi ay sarili mong gawain at walang kaugnayan sa Diyos. Kung minsan ito ang iyong sariling budhi na nakararamdam ng pag-akusa, ngunit ito ay hindi sa kaliwanagan at pagpapalinaw ng Banal na Espiritu sa panahong ito, ni ito ay sa paninisi ng Banal na Espiritu. Sa halip isa itong damdamin ng budhi ng tao. Kung may kinalaman ito sa pangalan ng Diyos, ang patotoo ng Diyos o gawain ng Diyos, at ikaw ay magwawala, kung gayon hindi ka pakakawalan ng Diyos. Ngunit mayroon itong hangganan, hindi ka aabalahin ng Diyos sa karaniwan at maliliit na bagay. Hindi ka Niya papansinin. Kung lumabag ka sa mga prinsipyo, ginagambala at ginugulo ang gawain ng Diyos, ipapahayag Niya ang Kanyang poot sa iyo at talagang hindi ka pakakawalan. Ang ilang bagay ay mga pagkakamaling nagaganap sa buhay ng tao at mahirap maiwasan, Halimbawa, hindi mo napasingawan nang tama ang iyong tinapay at sasabihing dinidisiplina ka ng Diyos—ito ay isang lubos na hindi makatwirang bagay na sabihin. Bago ka pa naniniwala sa Diyos, hindi ba madalas mangyari ang ganitong uri ng bagay? Nararamdaman mo na para itong disiplina ng Banal na Espiritu, ngunit sa katunayan hindi naman ito nangyayari (maliban sa ilang bukod-tanging mga pangyayari), sapagkat ang gawaing ito ay hindi ganap na nagmumula sa Banal na Espiritu. Sa halip ang mga ito ay mga damdamin ng tao. Ngunit normal ito para sa mga taong sumasampalataya na mag-isip katulad ng mga ito. Maaaring hindi ka nakapag-iisip nang ganito kapag hindi ka naniwala sa Diyos. Kapag naniwala ka na sa Diyos, ang iyong puso ay gumugol ng pagsisikap na kagaya nito at pagkatapos ay kusang nagsisimulang mag-isip na kagaya nito. Ito ay umuusbong mula sa pag-iisip ng normal na mga tao at ito ay tumutukoy din sa paggana ng kanilang sariling pag-iisip. Ngunit sinasabi Ko sa iyo, ito ay hindi isang bagay sa loob ng saklaw ng gawain ng Banal na Espiritu. Ang aspetong ito ay tumutukoy sa isang normal na tugon na ibinibigay sa tao ng Banal na Espiritu sa pamamagitan ng kanilang sariling pag-iisip; ngunit kailangan mong maintindihan na ang ganitong tugon ay hindi ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang pagkakaroon ng ganitong uri ng “kaalaman” ay hindi nagpapatunay na taglay mo ang gawain ng Banal na Espiritu. Ang iyong kaalaman ay hindi tumutukoy sa kaliwanagan ng Banal na Espiritu, mas lalong hindi ito gawain ng Banal na Espiritu. Ito ay isang tugon lamang ng normal na pag-iisip ng mga tao at ito ay talagang walang kaugnayan sa kaliwanagan o pagpapalinaw ng Banal na Espiritu. Ang mga ito ay dalawang lubos na magkaibang mga bagay at ito ay hindi ganap na nagmumula sa Banal na Espiritu. Kapag ang Banal na Espiritu ay gumagawa upang liwanagan ang mga tao, karaniwan nang binibigyan Niya sila ng isang kaalaman sa gawain ng Diyos, at sa kanilang tunay na pagpasok at tunay na kalagayan. Pinahihintulutan din Niya silang maintindihan ang masugid na mga layunin ng Diyos at ang Kanyang mga kinakailangan para sa tao sa kasalukuyan, upang mayroon silang paninindigan na isakripisyo ang lahat para mapalugod ang Diyos, na dapat nilang mahalin ang Diyos maging kapag nakasasagupa sila ng pag-uusig at kahirapan, na dapat silang tumayong saksi sa Diyos kahit pa ibig sabihin noon ay dumanak ang kanilang dugo o ibigay ang kanilang buhay; hindi sila magkakaroon ng mga pagsisisi. Kung mayroon kang ganitong uri ng paninindigan ito ay mga pagpapakilos ng Banal na Espiritu, at gawain ng Banal na Espiritu—ngunit dapat mong malaman na hindi ka nagmamay-ari ng gayong mga pagpapakilos sa bawat sandali. Kung minsan sa mga pagtitipon kapag ikaw ay nananalangin at kumakain at umiinom ng mga salita ng Diyos, maaaring maramdaman mo na lubhang naantig ka at napukaw. Nadarama mo na bagung-bago at sariwa kapag nagbabahagi ang iba ng kanilang karanasan at pagkaunawa sa mga salita ng Diyos, at ang iyong puso ay lubos na malinaw at maliwanag. Ang lahat ng ito ay tumutukoy sa gawain ng Banal na Espiritu. Kung ikaw ay isang pinuno at binibigyan ka ng Banal na Espiritu ng di-karaniwang kaliwanagan at pagpapalinaw kapag ikaw ay nagpupunta sa iglesia upang gumawa, na tinutulutan kang makita ang mga suliraning umiiral sa loob ng iglesia at malaman kung paano magbahagi sa katotohanan para lutasin ang mga ito, na ginagawa kang sobrang masigasig, responsable at seryoso sa iyong paggawa, ang lahat ng ito ay tumutukoy sa gawain ng Banal na Espiritu.
Talababa:
a. Wala sa orihinal na teksto ang salitang “mali.”
